Człowiek ze stali – kolejny bohater zdemitologizowany

Po obejrzeniu kolejnej próby zekranizowania historii Supermana, mam mieszane uczucia. Nie oszukujmy się, wcześniejsze filmy miały więcej wad niż zalet, mówiło się nawet o klątwie Supermana – nie da się zrobić udanego filmu a i aktorzy odgrywający tę rolę nie kończyli najlepiej (patrz Christopher Reeve). Już więcej szczęścia miał Superman serialowy, tj. Nowe przygody Supermana z lat `90 (oglądałam regularnie!) czy Tajemnice Smalville, które doczekały się aż (!) 10 sezonów [nie oglądałam, ale jak jakiś serial doczekuje się takiej ilości sezonów musi mieć wiernych fanów (albo i fanek)]. Do znudzenia powtarzam, że żyjemy w czasach rebootów i po ogromnym sukcesie Mrocznego Rycerza Nolana, kolejni bohaterowie wkraczają w nowej odsłonie do kin. (Mroczne wersje kolejnych superbohaterów, patrz. Niesamowity Spider-Man). Nie byle kto też zajął się reżyserią, ponieważ sam Zack Snyder (300!, Wachmen, Sucker Punch) a producentem jest Christopher Nolan. Można było oczekiwać „wielkiego dzieła” na miarę trylogii Mrocznego rycerza. Po obejrzeniu Człowieka ze stali, wciąż twierdzę, że nie dano nam odrodzenia postaci bohatera na miarę Batmana, choć Superman jak już wspomniałam nie musiał mierzyć się z wcześniejszymi wybitnie udanymi adaptacjami. 

Tworząc Supermana w wersji serio zgodnie z panującą modą w Człowieku ze stali wydaje się,  że wzięli sobie do serca słowa Billa z Kill Billa: (patrz Kill Bill 2, Tarantio), wszyscy zamaskowani bohaterowie Bruce Wayne, Peter Parker zakładają maski, by stać się bohaterami. Kiedy budzą się rano są ludźmi, wieczorem przywdziewają maski. Natomiast Superman przebiera się za Clarka Kenta, bo przecież tak naprawdę jest Kal-Elem, kosmitą, przybyłym na Ziemię. Na prawdę, początek Człowieka ze Stali był bardzo obiecujący. Wszystko szło świetnie począwszy od prologu w postaci upadku Kryptona (no dobra, może poza motywem wygnania zdrajcy Zoda, by ten patrzył, gdy planeta ulega zagładzie i motyw z codexem, który w pierwszym momencie skojarzył mi się z Matrixem –  sposób ukazania hodowanych płodów. Choć sam koncept narodzin dzieci, które są przeznaczone do określonych ról społecznych uważam za ciekawy, rodem z filmów typu Gattacka-szok przyszłości, czy Orwellowskiego Roku 1986 lub Equliribium, który to wątek odpowiednio podkreślony mógł nadać temu filmowi nieco głębszego wymiaru, mógł, ponieważ niezaakcentowano odpowiednio wolnej woli Kal-Ela i tego jak było to ważne dla Jor-Ela). Podobało mi się pokazanie trudności małego chłopca, który był „inny”, odrzucenie, trudne wybory. Dobrze pokazano nieszablonowo, nie w ujęciu chronologicznym, a jako wspomnienia zagubionego już dorosłego Clarka sceny z dzieciństwa odrzuconego społecznie odludka. Clark był właściwie człowiekiem bez imienia, zmieniającym ciągle swą tożsamość, ponieważ gdy ratował komuś życie musiał zniknąć. Była to historia kosmity, który nie mógł się ujawnić, ponieważ ludzie nie byli na to gotowi, jak uczył Clarka jego ojciec (bardzo dobra scena tornada, tak buduje się motywację bohatera). Pokazano nam bohatera w innym ujęciu, bez naiwnego noszenia kostiumu pod garniturem i okularów spod których nikt nie rozpoznaje Supermana. Tak buduje się bohatera "w nowym stylu". Walka z Zodem (nakręcone sceny z ogromnym rozmachem), który okazał się wyrazistym Schwartz charakterem, podstawowe wyjaśnienie czemu Superman staje się słabszy w kontakcie z Kryptonitem, co naprawdę oznacza to „S” wszystko to składa się na poprawnie wprowadzone ważne elementy historii Supermana. Wydanie się ludziom dla ich dobra, rozmowa z księdzem służyła poznaniu lepszemu postaci Kal-Ela, przyjmując zasadę, że pogłębiamy motywacje bohatera, wyzbywamy się absurdów. Jednak są zasady!!! Niestety od momentu pojawienia się postaci Lois Lane wszystko to zaprzepaszczono. Przy ponownym nakręceniu Supermana zapomniano o tym, że pewnych aksjomatów związanych z danym bohaterem nie należy zmieniać. Bruce Wayne stracił rodziców jako dziecko, był miliarderem, miał wiernego sługę Alfreda i stać go było na najwymyślniejsze zabaweczki by nocą stać się Mrocznym Rycerzem. Jedną z podstawowych zasad świata Supermana jest fakt: Lois Lane nie wie kim jest Superman!!! Lois Lane, ambitna dziennikarka ignoruje ciapowatego Clarka, gdy pojawia się w redakcji Daily Planet (Oklepany dramat, piękna kobieta wzdycha do superbohatera podczas gdy ludzkie alter ego jest ignorowane, to cena jaka płaci bohater za anonimowość ludzkiej postaci, patrz Spider-Man, Batman). Larance Fishburne jako Perry White? Jakaś pomyłka Perry powinien być biały, kolejne złamanie aksjomatu (no dobra w Avengersach mnie to tak nie zirytowało, kiedy zrobiono to Nickowi Furemu, ale to ze względu na mój brak przywiązania i znajomości podstawowych komiksowych oczywistości Avengersów).

Ten film miałaby u mnie spokojne 8/10, jeśli nie więcej, gdyby jednak przede wszystkim nie takie rozwiązanie wątku Lois (Czyżby też zapomniano, że Lois Lane powinna być brunetką? Amy Adams nie jest złą aktorką, ba nawet z kilkoma nominacjami do Oscara na koncie, ale pewnych rzeczy jak tu narzekam nie wolno absolutnie zmieniać). Gdyby generalnie nie było tej postaci, Człowiek ze Stali byłby doskonałym początkiem trylogii, w której pojawia się właśnie na początku Superman – kosmita, który dopiero potem przebiera się za człowieka. Wszystko byłoby świetnie, gdyby Lois nie pojawiła się na statku kosmicznym, gdyby nie odszukała tajemniczego chłopaka ratującego ludzi, zmieniającego tożsamości nie dotarła do Marthy Kent. Czemu? Czemu?! Lois Lane nie wie kim jest Superman. Bohaterowie muszą ukrywać swoją ludzką tożsamość! Czy tak trudno to zapamiętać jak fakt, że Superman musi mieć czerwoną pelerynę, doskonały słuch, laser w oczach i rentgenowski wzrok? Na plus, jak większość opinii uznaję fakt, że nauczył się i nie nosi się gaci na wierzchu (patrz setki memów z tym związanych). Kupuję tego Supermana i chętnie zobaczyłabym go w Lidze sprawiedliwych. Mimo wszystkich narzekań daję filmowi aż mocne 7/10 mimo tego rażącego błędu Lois, mroczne wersje bohaterów są w modzie i ponieważ jak Pani kapitan na końcu zauważa, „on jest niezłym ciachem” (od dziś Henry`ego Cavilla mam na liście aktorów, których kolejne filmy na pewno trafią na moją listę do obejrzenia). [Tak przy okazji obsada w tym filmie doprowadziła mnie do refleksji, że chyba się starzeję, jeśli aktorzy, których pamiętam jako amantów i bohaterów stają się postaciami drugoplanowymi, wcielającymi się w ojca (Russell Crove, Kevin Costner), Diane Lane staje się matką dorosłego syna].

SPOILER-ZAKOŃCZENIE

Po tym jak Superman zostaje wydany Zodowi. Lois Lane również zostaje zabrana na statek kosmiczny. Tam Kal-El jest bezsilny, ponieważ na statku obowiązuje grawitacja Kryptona. Lois podłącza klucz do kokpitu w statku i ukazuje jej się Jor-EL, który pomaga jej uciec ze statku i przekazuje informacje jak pokonać Zoda. Ludzie zaufali Supermenowi, pomagają mu przenieść kapsułę, której przybył na ziemię, która może doprowadzić do wytworzenia czarnej dziury przy kontakcie ze statkiem obcych. Statek kosmitów zostaje zniszczony. Superman walczy z Zodem. Ostatecznie go pokonuje (skręca mu kark) gdy ten grozi zabiciem ludzi. (Dramatyczna udana scena). Superman wybrał ludzi. Clark postanawia udać się do miasta, zostać reporterem, by nie było dziwne, gdy nagle znika, gdy coś się dzieje. Wchodzi do redakcji Daily Planet jako nowy reporter. Lois udaje, ze go nie znal. Koniec. Mogli darować sobie to zakończenie w gazecie…