niedziela, 28 sierpnia 2011

O północy w Paryżu

Wszędzie dobrze tam, gdzie nas nie ma? Kiedyś było lepiej, dlaczego nie możemy żyć w Paryżu lat `20, dlaczego nie w Belle epoque,  w renesansie? Teraźniejszość nigdy nie jest ciekawa, złotym wiekiem były czasy, które minęły. Autorytetem jest Hemingway, Gertruda Stain, im można wierzyć, ich rad słuchać. Niezwykle ciekawe jest spotkanie z Salwadorem Dalim, Pablem Picassem, Luisem Bunuelem, Francisem Fitzgeraldem, T.S Eliotem, ale nam współczesny pseudointelektualista to pedant.
Woody Allen nie zawodzi w najnowszym filmie. Film, w którym bohater chce zabłysnąć opowiadając anegdotę, w której wspomina się o Joyce. [ Uh! Uwielbiam takie nawiązania, zwłaszcza, że ostatnio o Joyce myślałam, a o Hemingway`u nawet wspominałam!] Jest Paryż, jest niespełniony, niepewny siebie pisarz (bohater często pojawiający się w filmach Allena). Obawiałam się trochę, kiedy zobaczyłam, że główną rolę w filmie gra Owen Wilson (Aktor kojarzący mi się z komediami, w których gra głupkowatego wesołka: Marley i ja, Poznaj nasza rodzinkę, Noc w muzeum, Polowanie na druhny, Rycerze z Szanghaju) jednak nawet nieźle udało się Owenowi wcielić w rolę pisarza goniącego za nieosiągalną przeszłością (częsty motyw, bohaterowie Woody`ego zazwyczaj mają problemy z natchnieniem i ciągle pracują nad szczegółami w swoich książkach) lubiącego spacerować po Paryżu nocą…w deszczu, niepewnego miłości do narzeczonej, (jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności po zaręczynach musiał zacząć brać leki). Nieźle naśladuje Allena (z jego starszych filmów), podobnie jak jego wcześniejsi bohaterowie boi się śmierci. Mocną stroną filmu, jak zwykle są dialogi: od słowa do słowa toczy się akcja, by w finalnej scenie nasz bohater doznał olśnienia…lub nie…? Za to lubię filmy Allena, samo życie, zakończenie nie do przewidzenia. Polecam. Jednak 8/10 (lepsze od Poznasz przystojnego bruneta i Co nas kręci co nas podnieca, choć nie tak zajmujące jak Vicky Cristina Barcelona)

Moje top 10 filmów Allena i najlepszych scen, w tych filmach innym razem…

sobota, 27 sierpnia 2011

X-Men: Pierwsza klasa

Tak, tak, tak! Kto nie lubi super bohaterów? Nie poszłam na ten film do kina parę miesięcy temu, ponieważ nie grali go w kinie pod domem, a szkoda…Czy to w kinie, czy w domu nie jestem rozczarowana. Panie i panowie podobał mi się! Filmów o X-Manach było kilka. Pierwsze części trzymały się chronologii (X-Men, X-Men 2 i X-Men: Ostatni bastion) ich fabuła głównie skupiała się na walce Profesora X z Magneto i znanych nam mutantach: (przynajmniej mnie z animacji i komiksów) Sztorm, Rouge, Jane Gray, Bestia, Mistique, Cyklop, Wolverine. Ponieważ trzecia część kończy się tak, że nie było już o czym robić następnych, producenci, twórcy, scenarzyści (jak zwał, tak zwał) postanowili nie kręcić kontynuacji a wykorzystać inne możliwości. Zaczęli od spin-offa i nakręcili osobny film o Wolverinie (X-Men Geneza: Wolverine), teraz przyszła kolej na prequela: X-Man: Pierwsza klasa.

wtorek, 23 sierpnia 2011

Piekielna zemsta i Nicolas Cage

Nienajlepiej się wiedzie Cage`owi. Najnowsze filmy, w których zagrał są średnie, żeby nie powiedzieć słabe…. Częściej zdarza mi się ostatnio rozczarowanie filmem, po którym obiecuję sobie nieco więcej ze względu na udział Cage`a w produkcji. Jedynie co trzeci, czwarty film z jego udziałem okazuje się dobry (przynajmniej z tych które oglądałam…czyli 20 tytułów). To aktor jednej twarzy i najlepiej wychodzi mu granie bezdusznych, smutnych, nieco oziębłych bohaterów. Gorzej wychodzą mu filmy akcji. Do takich należy Piekielna zemsta
Słyszałam różne opinie o tym filmie: że ok, nieźle się ogłada, że taki typowy film akcji…że słaby, że nie ma sensu oglądać. Nie wiem, dlaczego nikt nie wspomniał o bezsensownej przemocy, rozbryzgującej się po ścianach krwi, otwartych ranach i gęsto ścielących się trupach (nie żebym miała coś do krwi, przemocy, ale musi mieć to jakiś sens, być częścią konwencji jak np. w filmach Tarantino, typowych slasherach). Mamy w tym filmie motywy „piekielne”: wysłannika Lucyfera (księgowy), sektę satanistów, planowaną krwawą ofiarę. Mamy w pierwszych scenach zdawałoby się głupiutką kelnerkę, która rzuca spontanicznie pracę, a po wyjściu z baru i rozpuszczeniu włosów staje się brutalna, kopie wszystkich, bije, ciągnie za włosy, bez większych oporów zabija dwóch policjantów… co jest??!! (Jeśli każda kobieta w momencie rozpuszczenia włosów staje się brutalna, bezpośrednia, bierze i robi, co chce, to ja za siebie nie ręczę). Dwójka naszych bohaterów (tajemniczy Cage i zbuntowana kelnereczka) ściga złych członków sekty, którzy chcą złożyć w ofierze niemowlę (i tutaj mamy elementy filmu drogi). Wyszła z tego „niespójna papka”. Jeśli mamy elementy demoniczne to chcemy zasłużyć na odkupienie, ratujemy niewinnych, powstrzymujemy tego złego, potrzebujemy specjalnych ksiąg zaklęć itp. (np. Constantine – jeden z lepszych moim zdaniem filmów z Keanu Reeves`em - świetna końcowa scena rozmowy z Lucyferem). Jeśli robimy film z elementami pościgu i zemsty to nie ma sensu dorzucać do tego diabelskich elementów. Można obejrzeć, ale po co? Słabe: 5/10. Zapomnę, o co chodziło dokładniej w tym filmie i pozostanie mi niejasne wspomnienie „krwawej podróży” i Cage`a pijącego wodę z czaszki wroga...

Jakiego wiec Cage`a lubię? Podobają mi się filmy, w których jego ograniczona mimika ma sens.

niedziela, 21 sierpnia 2011

Smerfy i inne „animacje”

Ostatnio w kinie pojawiają się produkcje nawiązujące do starych „klasycznych” animacji. Może to taka wakacyjna tendencja, bazująca na ludzkich sentymentach związanych z czasami dzieciństwa a może producenci nie mają już pomysłów na stworzenie nowych bohaterów i wybierają łatwiejsze (a może jednak trudniejsze?) rozwiązanie i odświeżają bajki, które wszyscy znamy z dobranocek. Na wielkim ekranie ostatnio można było obejrzeć Kubusia Puchatka (Kubuś Puchatek i przyjaciele, USA 2011) a wkrótce będzie miało miała miejsce niezwykle wyczekiwana premiera tego lata „Król lew”! Odrestaurowana wersja w 3D!  Można zapytać, kto chciałby iść do kina na film sprzed 17 lat. To wciąż ta sama fabuła, film który można obejrzeć na dvd, w sieci itd. Otóż myślę, że film ten będzie miał widownię. Reklamują to od ponad roku (tak, na pewnych wydaniach DVD zapowiedzi ponownego wkroczenia Simby do kin pojawiały się rok temu). Od godziny mam włączony TV i już trzy razy leciała zapowiedź. To się nazywa reklama…Na Polskim rynku od momentu wydania tego filmu na DVD przed ponad dziesięcioma laty nie było żadnego wznowienia. Nie da się kupić „Króla lwa” na DVD w sklepie, a na Allego ostatnie sztuki osiągają ceny powyżej 100 zł (100 zł za taki stary film?). Coś więc musi być w tym filmie magicznego, że dzisiejsi trzydziestolatkowie tak bardzo chcą pokazać swoim dzieciom ten film, że  pewnie pójdą do kina.

Miało być jednak o Smerfach… No cóż...

„hej dzieci jeśli chcecie zobaczyć Smerfów las, przed ekran dziś zapraszam was. I telewizor włączcie. Dźwięk podkręćcie i usiądźcie. Zaczynamy dla Was nowy film…”.
Lasu nie za wiele było w tym filmie, bo był to film. Więc nasze animowane Smerfy stworzono grafiką komputerową i trochę wyglądają jakby były zrobione z plasteliny/ modeliny (czy też innej lepkiej substancji, którą bawią się dzieci w przedszkolu). Smerfy bowiem trafiły do naszego świata (dokładniej akurat do Nowego Yorku dziwnym zbiegiem okoliczności) w skutek „ciapowatości” Ciamajdy i poznają tam pracownika agencji reklamowej (postać grana przez  Neil`a Patrick`a Harrisa. Nie wiem jak inni, ale ja tego aktora kojarzę z serialu z początku lat 90. „Doogie Howser, lekarz medycyny”, a fani nowszych seriali pewnie z „Jak poznałem waszą matkę”) i jego żonę spodziewającą się dziecka. Smerfy muszą jakoś wrócić do swojego świata. Przez cały film ściga ich oczywiście Gargamel i jego wierny kot…Klakier (świetna animacja kota, jego min, prychania – jedne z zabawniejszych scen). Gargamel mi się nie podobał, bo nie był taki jakiś…jak go zapamiętałam. Jak tu konkurować ze wspomnieniami z dzieciństwa? Smerfy nuciły swoją pozytywną piosenkę (La laa lalala la lalal laaa), Gargamel usiłował je złapać. Wprowadzono do filmu nieco dydaktyki. Ciamajda nieszczęśliwy, nieco odrzucany z powodu ciągłego wprowadzania innych Smerfów w kłopoty jednak okazał się bohaterem. Niepewny przyszły ojciec wysłuchał dobrych rad doświadczonego Papy Smerfa (jakby nie było doświadczony ojciec niemal setki dzieci...) i poczuł się gotowy by samemu zostać ojcem. Było też o wierze we własne możliwości. Jaka by ta fabuła nie była (nikt chyba nie oczekiwał skomplikowanej intrygi?) podstawowe pytanie brzmi, czy było to zabawne? Czy się dobrze oglądało? Czy polecam? Chyba tak… Jak się siedzi w kinie koło dziesięciolatka i w otoczeniu jeszcze innych dzieci i słyszy się ich chichot co parę minut to samemu się człowiek śmieje. Po wizycie w kinie dla mnie 7/10 w skali „Filmwebowej”, jakbym obejrzała to w domu ocena pewnie spadłaby do 5/10. I jeszcze jedno…kto pamięta skąd się wzięła Smerfetka? W filmie były wzmianki o tym, że stworzył ją Gargamel…Uh przydałaby się przed obejrzeniem filmu obejrzeć ponad 400 odcinków bajki, nie?