Kino polskie


Kiedyś miałam teorię, że polskie filmy (te które hmm ukazały się za mojej świadomości odbiorczej, czyli filmy stosunkowo „nowe”) to albo komedie gangsterskie (E=mc2; Job, czyli ostatnia szara komórka; Poranek kojota, Kiler, Vinci, Chłopaki też płaczą) albo ekranizacje lektur szkolnych, filmy historyczne (Pan Tadeusz, W pustyni i w puszczy, Zemsta, Śluby panieńskie, Quo Vadis, Stara baśń, Katyń, Przedwiośnie, Ogniem i mieczem, Syzyfowe prace, Pianista). 
Z czasem jednak musiałam uaktualnić mój pogląd na kino polskie. Mam za sobą pierwszy polski horror (Pora mroku, pierwszy i chyba ostatni…), pierwszy polski film taneczny (Kochaj i tańcz. Prędzej czy później nakręcą kolejny) i komedie romantyczne (Zakochani, Nigdy w życiu, Jeszcze raz; Nie kłam, kochanie; Dlaczego nie, Mała wielka miłość, Milczenie jest złotem, Śniadanie do łóżka, Randka w ciemno, Rozmowy nocą, Tylko mnie kochaj), komedie obyczajowe w stylu Saramonowicza czy  Koneckiego (Lejdis, Testosteron, Jak się pozbyć Cellulitu, Idealny chłopak dla mojej dziewczyny, To nie tak jak myślisz kotku, Ile waży koń trojański?). Również otworzyłam się nieco na to inne, cięższe współczesne polskie kino (Chrzest, Kret, Lincz, Różyczka, Wszystko co kocham, Galerianki) i oglądałam te najnowsze filmy poniżej:

  • Ziarno prawdy
  • Sęp
  • Wyjazd integracyjny
  • W ciemności
  • Zwerbowana miłość 
  • Uwikłanie
  • 80 milionów