Lincoln – czyli Spielberga filmy pełne patosu

Kolejny tegoroczny film Oscarowy za mną. Lincoln dostał 12 nominacji do Oscara (w tym oczywiście nominacje w tych najważniejszych kategoriach: najlepszy film, najlepszy reżyser, aktor pierwszoplanowy, aktor drugoplanowy, plus te techniczne) i siedem nominacji do Złotego Globa (Z czego przyznano mu jedynie jedną nagrodę w kategorii najlepszy aktor w dramacie: Daniel Day-Lewis). Po obejrzeniu tego filmu śmiem prorokować, że na nominacjach się skończy. Są w tym roku lepsi. Na pewno Les Miserables a i Życie Pi stanowi dużą konkurencję, ponadto po rozdaniu Globów nie można również lekceważyć Operacji Argo (choć seans tego filmu i pozostałych nominowanych w kategorii najlepszy film jeszcze przede mną). Spielberg wie jak się kręci filmie o tematach ważkich, wie jak wywołać ciarki a nawet wie jak wywołać łzy. To Spielberg nakręcił Listę Shindlera i Szeregowca Rayana. Myślę, że Lincoln skończy podobnie jak Czas wojny,  zeszłoroczny film Spielberga nominowany do Oscara w 6 kategoriach, mało tego: moim oczywiście czysto subiektywnym zdaniem, Czas wojny był o wiele lepszy. Nie miał jedynie wybitnej roli pierwszoplanowej (jak bardzo mi się ten film podobał pisałam tutaj). Spielberg znowu poruszył kwestię niewolnictwa swoim filmie (Amistad moim zdaniem był o wiele lepszy, również nominowany do Oscara w kilku kategoriach, nie dostał żadnego).

Lincoln to właściwie nie film o samym Lincolnie, szesnastym prezydencie Stanów zjednoczonych, a właściwie historia przyjęcia 13 poprawki (znoszącej niewolnictwo). W filmie jedynie delikatnie napomknięte są szczegóły z życia prezydenta (rozpacz Mary Todd po śmierci syna) jego stosunki z synami (Joseph Gordon- Levitt w roli Roberta Lincolna, ostatnio mam wrażenie, ze tan aktor pojawia się wszędzie). Reszta filmu to polityka, rozmowy, przekonywanie senatorów, liczenie głosów, rozmowy i znowu polityka. Dla kogoś niezbyt dokładnie zorientowanego w historii Stanów Zjednoczonych i układzie partii (demokraci i republikanie) i nazwisk ważnych polityków to seria debat, rozmów i politycznych gierek (Zaliczam się do tych ignorantów, ponieważ nie wiedziałam kim był  Thaddeus Stevens, a dla mnie Wojna secesyjna to głownie tło dla losów Scarlett O`Hary).

Abraham Lincoln dla mnie w tym filmie był człowiekiem bardzo wysokim, który w ważnych chwilach opowiadał anegdoty (O żonie, która zastrzeliła swojego męża, a ten w testamencie zapisał, że to pewnie ona go zabiła; O prawie Euklidesa: dwie figury przystające do trzeciej są przystające do siebie), znał bardzo dobrze prawo, a w kluczowych momentach, kiedy cały jego trud był w końcu opłacony i powstawała historia, czekał w domu ze swoim synem.

Daniel Day-Lewis miał dobre momenty w tym filmie (bardzo udana pierwsza scena filmu rozmowy z żołnierzami, przytaczanie przez nich przemówienia Lincolna, czemu nie było w filmie tej przemowy? To mogła być scena!), ale nie było to ponadprzeciętne. O wiele lepiej wypadł Tommy Lee Jones w roli Stevensa. To na jego twarzy malowały się emocje, w jego oczach widać było zwątpienie, wewnętrzne zmaganie się z przekonaniami dla dobra ogółu, by przyjąć poprawkę (Nominacja do Oscara, ale w tym roku moim zdaniem niestety ma poważną konkurencję. Trudno dorównać Christophowi Waltzowi kiedy występuje w filmie Tarantino. Niemniej nominacja słuszna). Sally Field (Mary Todd) nominowana do Oscara za rolę drugoplanową nie ma szans z Anne Hathaway (Nędznicy). 
Film miał wzniosłe momenty: przegłosowanie poprawki, rozmowa Lincolna z synem, gdy chciał wstąpić do wojska), które potrafią doprowadzić do wzruszenia, czy nawet dreszczy. Niestety w Lincolnie było tego mało, nie dostrzegłam determinacji prezydenta poza momentami, gdy uderzał w stół. Generalnie był jednak zmęczonym człowiekiem.

Film długi, momentami nużący (za dużo polityki, za mało emocji). Do obejrzenia ale jakoś bez „tego czegoś” co sprawia, że film zapada w pamięć. Dobrze nakręcony, z dobrymi momentami. 7/10. Spielberg mnie trochę rozczarował.

SPOILER-ZAKOŃCZENIE

13 poprawka zostaje przegłosowana  2 głosami (nawet przewodniczący oddał głos). Stevens bierze listę z głosowania. idzie do domu. Tam oddaje kartkę czarnoskórej gospodyni mówiąc jej, że ma dla niej prezent. Stevens ściąga perukę układa się do snu, a wraz z nim w łóżku jest czarnoskóra gosposia i rozmawiają jak dobre małżeństwo, że to dopiero początek. Wojna po kilku miesiącach została zakończona.  Młodszy syn Lincolna jest w teatrze. Ktoś wkracza na scenę i wykrzykuje, ze Prezydent Lincoln został postrzelony.  Lincolna w łóżku leży nieprzytomny, wokoło niego zgromadzeni ludzie, Mary Todd w czerni rozpacza. Lekarz ogłasza zgon. Koniec.