Wielki Gatsby – i cały ten blichtr…

Kolejna ekranizacja wielkiej powieści Francica Scotta Fitzgeralda Wielki Gatsby (W wersji z 1970 roku grał Robert Redford i Mia Farrow, według scenariusza Copolli). Wypadałoby znać pierwowzór i domyślam się, że amerykanom ta powieść jest doskonale znana, mnie jednak przyszło obejrzeć tę najnowsza wersję bez znajomości powieści. Od czego jednak jest kino?Oceniam Wielkiego Gadsby`ego jedynie w kontekście tego, co zobaczyłam na ekranie w wersji Luhrmanna. Postać reżysera w tym przypadku jest o tyle istotna, gdyż po zapoznaniu się z jego wcześniejszymi filmami (Romeo i Julia, Australia, Moulin Rouge), a zwłaszcza znając Moulin Rouge można się przygotować na sposób przedstawiania i specyficzną estetykę filmów tego reżysera. Zresztą powraca nie tylko do szaleństwa kolorów i przepychu w swoim najnowszym filmie, ale również ponownie na planie pojawił się Leonardo Di Caprio (Romeo i Julia).

Przyjmując zatem, że miało być kolorowo, miał na ekranie panować luksus, przepych, alkohol, tańce, a momentami obraz na ekranie miał dryfować na granicy kiczu przypominając kalejdoskopowy karnawał w Wielkim Gatsby`m otrzymałam wszystko to, czego się spodziewałam. To nie miał być prawdziwy Nowy Jork roku 1922, to była raczej idylliczna wizja tego miasta tamtych czasów. Sama historia przedstawiona w filmie ani nie jest zbyt skomplikowana, ani oryginalna. Jednak nie o oryginalność historii chodzi w tej tym filmie, raczej o specyficzną estetykę i samą postać Gatsby`ego znakomicie zagraną przez DiCaprio. Młody człowiek, Nick Carraway (Tobey Maguire) z aspiracjami do bycia pisarzem, choć otrzymał pracę jako makler giełdowy, przybywa do Nowego Jorku w roku 1922. Zamieszkał w niewielkim domku, a jego sąsiadem okazał się być tajemniczy milioner. Pan Gatsby (Leonadro DiCaprio) w każdy weekend wydaje przyjęcia, na które nie trzeba mieć zaproszenia, mówi się, że jest spadkobiercą wschodniej fortuny, że zabił człowieka i wiele, wiele innych plotek, choć mało kto może powiedzieć, że poznał Gatsby`ego osobiście. Na samym początku filmu Luhrmann buduje aurę tajemniczości wokół postaci milionera, a gdy już wraz z bohaterem go spotykamy robi on ogromne wrażenie i przez resztę snutej historii wraz z Nickiem, starającym się dostrzegać w ludziach to, co najlepsze, będziemy się zastanawiać kim tak naprawdę jest Jay Gatsby, czego chce, dlaczego wydaje te przyjęcia? Postać jaką wykreował w tym filmie Leo jest momentami pewnym siebie biznesmenem, zdenerwowanym mężczyzną zachowującym się jak mały chłopiec, wizjonerem wierzącym w swoje wielkie marzenie. Na jego twarzy malowało się zaniepokojenie, konsternacja i szaleństwo. Człowiek, który nie potrafi przyjąć zwykłej przyjacielskiej przysługi, który zwyczajne spotkanie na herbatę zamienia w ogromne przedsięwzięcie wymagające oprawy składającej się z setek kwiatów. Gatsby był Jamesem Gatzem, który gonił za marzeniem, za lepszą, bogatszą wersją siebie, niepotrafiącym przyjąć do wiadomości faktu, że nie można powtórzyć przeszłości.

Moim zdaniem z pewnością jest to kwestia czasu nim Leonardo dostanie w końcu zasłużonego Oscara (jego partnerce Kate Winslet z Tytanica udało się to już w 2009 roku za film Lektor, Leo jeszcze nie trafił na odpowiednią rolę). Pozostali aktorzy również dali popis umiejętności aktorskich. Carey Mugillan grająca rolę Daisy momentami grała teatralnie, jakby niektóre sceny polegały miały polegać jedynie na umowności przekazy, a i Joel Edgerton grający Toma Buchama potrafił stworzyć postać nieustępliwego męża z charakterem. Jedynie Tobey niczym mnie nie zaskoczył. Ponownie zagrał naiwnego chłopaka, a na jego twarzy w zestawieniu kreacji Leo zabrakło szerszego wachlarza emocji.

Jest to film, dla osób lubiących zabawę obrazem, estetyką i muzyką, ceniących aspekt wizualny filmu, choć w tym przypadku również warto obejrzeć film dla samego Leonardo DiCaprio. U mnie mocne 7, dobry, ale mną nie wstrząsnął. 

(z podobnych filmów,  które wywołują różnorakie opinie, zahaczająca o kicz i przepych: Wspaniała, teatralna Anna Karenina).

SPOILER-ZAKOŃCZENIE

Gatsby namawia Daisy, by wyznała w końcu mężowi, że nigdy go nie kochała. W końcu gdy dochodzi do tego mementu Daisy nie potrafi zaprzeczyć, że kiedyś kochała Toma. Gatsby wyprowadzony z równowagi prawie doprowadza do bójki z Tomem. Przerażona jego zachowaniem Daisy nie chce już słychać Gadsby`ego. Daisy i Gadsby wychodzą z pokoju, w którym cale towarzystwo (Tom, Nick, Jorda, Daisy i Gatsby) rozmawiali. Daisy i Gatsby wracali żółtym samochodem. Przejeżdżali koło warsztatu samochodowego. Gdy zobaczyła ten samochód kochanka Toma Myrtle, która kłóciła się z mężem, ponieważ podejrzewał ją o to, że żona go zdradza, Myrtle wybiega na ulice. Zostaje potracona przez złoty samochód i ginie na miejscu. Wracający później tą drogą Tom, Nick i Jordan dowiadują się o wypadku. Tom mówi mężowi zmarłej, że był to samochód Gadsby`ego. Tak naprawdę samochód wtedy prowadziła Daisy, co wyznaje Nickowi później przed domem Buchananów Gadsby. Następnego dnia Gadsby czeka na telefon od Daisy, wierząc, że wszystko sobie poukłada i postanowi do niego wrócić. Nick poszedł pod dom Daisy i zobaczył, że kobieta dała się przekonać Tomowi i postanawiają wyjechać. Następnego ranka Gadsby wciąż wierząc w uczucie Daisy czeka na jej telefon. Zrozpaczony mąż Myrtle strzela Gadsby`emu w plecy i popełnia samobójstwo. W dniu pogrzebu Gadsby`ego nikt z ludzi, którzy odwiedzali jego dom się nie pojawił. Był tam tylko Nick. Daisy również nie przyszła. Zgodziła się wyjechać z Tomem. Gadsby żył tylko marzeniem, nieuchwytnym zielonym światłem i wyobrażeniem dawnego uczucia Daisy. An koniec pozostał mu tylko Nick. Koniec.