Iluzja – teraz mnie widzisz, ale Im bardziej zdaje się wam, że wszystko widzicie, tym łatwiej będzie was oszukać

Filmów o magikach jest niewiele. Właściwie jeśli miałabym wymieniać to przychodzi mi do głowy jedynie Iluzjonista i genialny Prestiż Nolana (z równie wybitnymi aktorami w rolach głównych: Chrisstian Bale, Hugh Jackman). To właśnie w Prestiżu jest wyjaśnione z jakich trzech faz składa się każda wielka magiczna sztuczka:

Pierwsza faza to obietnica. Magik pokazuje ci coś zwyczajnego, ale ty myślisz, że to coś niezwykłego. Kolejna faza to zwrot. Magik sprawia, że coś zwyczajnego staje się niezwykłym. Wtedy węszysz sekret, ale i tak go nie odkryjesz. Stąd faza trzecia zwana prestiżem. W tej części dokonuje się zwrot akcji i widzisz coś, czego nigdy wcześniej nie widziałeś.

Jaką więc sztuką magiczną okazuje się film Iluzja? Louis Leterrier, reżyser serii Transporter, Starcia tytanów i Increlible Hulka pokazuje nam w przeciwieństwie do przywołanych przeze mnie na wstępie filmów magię współczesną, kiedy to przedstawienie magiczne to wielkie komercyjne widowiskowe show w stylu Davida Copperfilda z mnóstwem świateł, i profesjonalnym nagłośnieniem. Na ekranie mamy oprócz „sztuk magicznych” począwszy od znikającego królika z pudełka, poprzez manipulację mentalisty, wartkie pościgi samochodowe, kilka spektakularnych wybuchów, scenę rozbrojenia dwóch agentów specjalnych w stylu Jackiego Chana, kończąc na skrzętnie zaplanowanej akcji bardziej złodziei niż magików.

W Iluzji pierwsza faza magii okazała się bardzo zachęcającą obietnicą. Kilku magików, którzy wyróżniali się umiejętnościami magicznymi dostaje karty tarota zapraszające ich na spotkanie do pewnego pokoju (wiele obiecujące sceny manipulacji mentalisty czy ucieczki z akwarium z piraniami). Następuje zwrot, gdy rok później te samą czwórkę iluzjonistów, którzy przemianowali się na grupę czterech jeźdźców, okrada bank w Paryżu. Pomimo przewagi przekrętu złodziejskiego i policyjnych pościgów nad samymi sztukami magicznymi Iluzję ogląda się bardzo dobrze. Akcja trzyma tempo i napięcie jest w miarę równomiernie budowane ku wielkiemu finałowi, trzeciemu pokazowi magików. Jednak faza trzecia zwana prestiżem w tym przypadku okazała się zbyt mało spektakularna. Niestety serwując nam już w trakcie seansu kolejne wyjaśnienia sztuczek magicznych przez Thaddeusa Bradley`a (Morgan Freeman) odebrano nam moment wielkiego zaskoczenia, zdemaskowania magii.

Jesse Eisenberg (jeden z magików Daniel Atlas) znakomicie się sprawdza w roli pewnych siebie, zarozumiałych „młodych geniuszy” (Pierwsza zasada magii: Zawsze bądź najmądrzejszym kolesiem w pokoju). Jego kreacja w Iluzji przypomina tę z Social Network i zdecydowanie to „typy” które najlepiej wychodzą Eisenbergowi. (W  Zakochanych w Rzymie, czy Zombieland jego gra aktorska mnie nie zachwycała). Podobnie Woody Harelson (grający mentalistę Merritta McKinney`a) w tym filmie okazuje się być w dobrej formie, pewny siebie manipulator w jego wydaniu jest źródłem humoru. Ci dwaj jeźdźcy zdecydowanie dominują w kwartecie magików (poświecono im więcej czasu filmowego. Patrz dodatkowe sceny przesłuchania na policji, rozmowy z Arthurem w samolocie), na ich tle Isla Fisher (dawna asystentka, która okazała się dobrym magikiem Henley Reeves) i Dave Franco (uliczny złodziejaszek i mistrz kart Jack Wilder) są jedynie statystami. Wynika to głównie niestety z faktu, że ogromną część czasu poświęcono bohaterom usiłującym złapać magików-złodziei. Agent Dylan Rodes (Mark Rufalo – Hulk z Avengersów) i  wysłanniczka Interpolu Alma Dray (Melanie Laurent) starają się zrozumieć na czym polegają triki czterech jeźdźców i usiłują ich schwytać. Momenty kiedy dają się oszukać, będąc zawsze dwa kroki w tyle są kolejnym źródłem humoru w Iluzji (zahipnotyzowani widzowie atakujący Dylana na komendę „stop”, Dylan ścigający samego siebie podczas pościgu). Swoje pięć minut również mają Michael Kane i Morgan Freeman (Tu przy okazji wydaje mi się, że świat aktorów amerykańskich aktorów jest bardzo ograniczony. Kane i Freeman grali razem w Mrocznym Rycerzu Nolana, a Harelson i Eisenberg w Zomgieland),  którzy jako postacie drugoplanowe paradoksalnie wnoszą więcej do fabuły niż wspomniani Henley i Dave. Paradoksalnie jeśli by starać się wskazać jedna postać pierwszoplanową byłby do Dylan-agent specjalny, a nie jeden z magików.

Jednak film niewątpliwie warto zobaczyć z zastrzeżeniem, że bardziej należy spodziewać się czegoś w stylu Planu doskonałego z Denzelem Washingtonem z kilkoma sztuczkami magicznymi niż czegoś na miarę współczesnego Prestiżu. Mocne 7/10 za lekką rozrywkę, bez „wielkiego odkrycia”, ale "poważnych" filmów o magikach jest niewiele, wiec warto.

SPOILER-ZAKOŃCZENIE

Osobą wydającą rozkazy czterem jeźdźcom okazał się Dylan. Pokazane są sceny, w których zakapturzonym postacią pozostawiającą karty jest właśnie agent specjalny.  Wielki magik, który zginął uwieziony w beczce wrzuconej do wodospadu był jego ojcem. Cele jeźdźców były związane ze śmiercią magika. Firma ubezpieczeniowa, bank i firma wytwarzająca zamki, (których magik nie zdołał otworzyć, ponieważ były wadliwe). Wielka magia wymaga szerokiej perspektywy. Był to plan przygotowywany przez Dylana od lat. Czterej jeźdźcy na końcu spotykają się w parku przy wesołym miasteczku z Dylanem. Jack nie zginął w wypadku na moście (było to wcześniej zaplanowane, Jack miał ukraść konkretny samochód FBI i porzucić papiery, które miały naprowadzić stróżów prawa na planowany rabunek sejfu). Niestety takie zakończenie było dla mnie rozczarowywujące. Ucięcie poczynań czterech jeźdźców na wesołej zabawie na karuzeli na rzecz epilogowego spotkania Dylana z Almą sprawiło, że była to historia właściwie agenta specjalnego „mszczącego” śmierć ojca,  a nie film o magii…