niedziela, 26 lutego 2012

Mój tydzień z Marilyn – tegoroczne kino Oscarowe part 3


Marilyn Monroe – legenda, ikona, symbol seksu, najsławniejsza blond aktorka na świecie. Ogromna rola do udźwignięcia. Film Mój tydzień z Marilyn jest przedstawieniem wspomnień trzeciego reżysera, asystenta Colina Clarka z czasu kręcenia „Księcia i aktoreczki” w Londynie z udziałem Marilyn. Przez pierwsze 15 minut filmu poznajemy Colina młodego 23-latka, chłopaka z dobrej rodziny marzącego o pracy w przemyśle filmowym. 15 minut oczekiwania na pojawienie się na ekranie Marilyn by zobaczyć, czy nominowana za tę rolę do Oscara w tym roku Michelle Williams zachwyci.

                                              




















Ten film to obraz trudności z jakimi musiała się zmierzyć ekipa filmowa, która chciała współpracować z Marilyn. Gwiazda miała trudności z grą, ciągle się spóźniała, nie rozstawała się ze swoją nauczycielką, była świeżo poślubioną żoną dramaturga Arthura Millera, który ją zostawia ledwie po tygodniu kręcenia zdjęć (po tym jak Marilyn czyta jego notatki). To obraz z tego jak trudną we współpracy osobą była aktorka. Przez cały film myślałam, czy ona była taka na prawdę. Nawina niczym dziecko, czy całe życie grająca tak niezrównoważoną osóbkę, dająca sobą manipulować, wiecznie pokrzywdzoną, niezrozumiałą, przepełnioną lekiem przed porzuceniem i tak niewinnie, nieświadome manipulującą mężczyznami. 

Marilyn z tego filmu wydała mi się niesamowicie irytująca i nie potrafiłam dostrzec, zrozumieć na czym miał by polegać ten jej urok, dzięki któremu wszyscy tak jej pobłażali. O wiele więcej sympatii wzbudza główny bohater (Eddie Redmayne, grywał wcześniej przedziwne role w Błękitnym deszczu i Uwikłanych, dobrze go w końcu zobaczyć w roli przeciętnego chłopaka). [Smaczkiem w tym filmie była również postać asystentki, w którą się wcieliła Emma Watson! (Hermiona z Harrego Pottera].

Michelle z pewnością stanęła na wysokości zadania. Irytująca, czy nie, to momenty gry Marilyn odtworzone przez Michelle są bardzo dobrze. Nominacja do Oscara zasłużona, choć głównie dlatego, że zwyczajnie, aktorka sprostała zadaniu. Czy na wygraną? typując na te kilka godzin przed rozdaniem nagród, to w tym roku Oscar trafić powinien jednak do Meryl Strepp.

Jeśli chodzi o całość filmu. Historia zadurzonego asystenta w wielkiej gwieździe z problemami. Bardziej interesujący wydawali się aktorzy odgrywający role drugoplanowe aktorów, którzy momentalnie wcielali się w swoje postaci z filmu, który kręcono. Michelle nie zdominowała tego filmu, nie wzniosła go na wyżyny. W tym przypadku chyba oczekiwałam zbyt wiele i odczuwam nutkę rozczarowania. Mocne 7/10, ale na 8 za mało było Marilyn.

[Edit po rozdaniu Oscarów.Michelle nie dostała Oscara. W tym roku w końcu udało się Meryl].

Giganci ze Stali – chłopiec i jego robot


Nieodpowiedzialny były bokser. Jedenastoletni chłopiec, który stracił matkę. Jego ojciec zabiera go na kilku tygodniową trasę, zanim odda go pod opiekę zamożnej ciotce. Chłopiec znajduje starego robota. Chłopiec chce szkolić robota. Chłopiec i jego robot zaczynają wygrywać. Ojciec i syn się poznają.
Historia fabularnie niezbyt skomplikowana, historia stara jak świat, która jest pretekstem do pokazania mega wielkich robotów (moda zapoczątkowana przez Transformersów), boks, walki, dobrą muzykę. W filmie tym mamy historię zaczynania od zera niczym Rocky w podrzędnych turniejach, zakończywszy na walce o mistrzostwo (z identycznie pewnym siebie „głównym” przeciwnikiem). Wszystko to już było, ale kochamy to oglądać to samo. Mamy więc Rocky`ego w wydaniu SF w stylu kina familijnego z zamienioną relacją Rocky-jego dziewczyna na ojciec-syn. Rany nawet pod koniec się nieco wzruszyłam…Można oczywiście zarzucić temu filmowi pewne nieprawdopodobieństwo i niedociągnięcia, które jednak wybaczam. Jeśli wziąć poprawkę na to, że raczej film dla chłopców dużych i małych to 7/10.

Ps. W tym filmie gra Hugh Jackman (Wolverine z X-Men) a i chłopiec mu partnerujący dał radę. 

Dom snów – Daniel Craig i nawiedzony dom?


Eh ileż to już filmów takich było. Film o nawiedzonym domu. Kochająca się rodzina wprowadza się do nowego domu. Mąż, który zrezygnował z pracy by pisać w domu powieść, kochająca żona, która odnawia dom. Dwie rezolutne córki. W domu jest zagracona piwnica. Jak to w filmach o nawiedzonym domu dziewczynki widzą nieznajomego za oknem. Jest zima, dom wydaje się być odcięty od świata. Wszystko pozornie na początku wydaje się być w porządku. To tylko wyobraźnia dzieci…Na początku...tylko, że w dym domu doszło wcześniej do morderstw (o czym bohater dowiaduje się od grupy nastolatków, która zebrała się w jego piwnicy sądząc, że dom wciąż jest opuszczony).

Cóż w tym filmie było nowe? Z początku jedyną „nowością” był fakt, że zainteresowanie przeszłością domu leżało po stronie ojca rodziny (w tego typu horrorach zazwyczaj to kobieta jest bardziej podejrzliwa i chce cię czegoś dowiedzieć, a mężczyzna wszystko bagatelizuje do momentu aż robi się krwawo). Tylko, że to nie był tego typu horror, a zainteresowanie właśnie ojca tej rodziny przeszłością domu było znaczące.


Lubię być zaskakiwana i do tego zaskoczono mnie w tym filmie dwa razy (Oczywiście dostrzec pewne wskazówki dotyczące rozwoju fabuły można już od początku). Lubię kiedy manipuluje się schematem, ale…
Zabrakło w tym filmie odpowiedniego tempa, widać toporne cięcia poszczególnych wątków, bohater grany przez Craiga przyswajający kolejne informacje nie był przekonywujący. Zbyt szybko wyjaśniono sedno tej historii, za mało wskazówek, za mało zbudowanego napięcia…Zrobił się z tego film psychologiczny, który początkowo zapowiadał się jako typowy horror. Gra Daniela Craiga bez rewelacji, Naomi Watts w niezwykle przeciętnej roli „sąsiadki”. Nie daje tego czego oczekują fani horrorów, a opis filmu nie zachęca wielbicieli filmów „psychologicznych”. 7/10 nieco na wyrost, lubię jednak być zaskakiwana.

wtorek, 21 lutego 2012

Żelazna Dama - tegoroczne kino Oscarowe part 2


Jeśli wypowiem to, co myślę, słowa mogą przerodzić się w czyny. Czyny mogą stać się nawykami, a nawyki charakterem. Dlatego nie pytaj mnie jak się czuję, zapytaj mnie co myślę.


Ah gdyby w kinie można było robić notatki [bo nie można nie? Jakbym przyszła z notesikiem i taką mini latareczką, to chyba by przeszkadzało innym widzom, prawda? Tak samo jak przeszkadza chrupanie, nachylanie się do przodu i zasłanianie napisów osobie siedzącej za nami i dzieci na wieczornych seansach, które co pięć minut pytają się, co on mówi…]. Dlatego też cytat powyższy nie jest dosłowny, a było by ich więcej. Cóż jednak wizyta w kinie ma też swoje plusy (Wielki ekran, 100% skupienie na filmie, według moich kategorii gwarantujące odpowiedni odbiór). Tak, ten film to przede wszystkim niesamowite kwestie wypowiedziane, zagrane niesamowicie przez Meryl Streep. Nominacja do Oskara za tę rolę niewątpliwie słuszna. Czy zasłużyła na wygraną? Cóż dowiemy się w niedzielę. Ja na razie nie mam porównania z innymi aktorkami, które zostały nominowane. (Widziałam tylko Służące a w nich Violę Davis, która nie ma szans z Meryl, Wkrótce mam nadzieję zobaczę Michelle Williams w Mój tydzień z Marilyn).



Żelazna dama - film o Margaret Thatcher. Fabuła nie porywa. Jest to zlepek wspomnień, urywanych retrospekcji, ledwie urywków z życia Żelaznej Damy. To 105 minut, dialogów, przemów i ciągłej obecności na ekranie Meryl.  Reżyserka Mamma Mii (Tak, ten film wyreżyserowała Phyllida Lloyd, ta która stworzyła Mamma Mię!... i tylko jeszcze jeden inny film) pokazała obraz trudny w odbiorze, szczątkowy, przedstawiający po części życie prywatne Margaret, jej męża, jej początki, sukcesy, porażki, starość. Nie ma w tym filmie napięcia. Powolna narracja charakteryzująca postać Żelaznej damy – Margaret Thatcher.

Film należał do Meryl, jej mimika, to jak potrafi zagrać emocje jedynie spojrzeniem, zmieniać intonacje głosu – mistrzostwo. Bez niej ten film prawdopodobnie umknął by w tłumie innych. Słuszna również nominacja do Oscara za charakteryzację. Aktorka jest momentami nie do poznania.  Głównie za rolę Meryl 8/10. Podobał mi się. [Bez dodatkowego punktu za wizytę w kinie, darmowy bilet i świetne towarzystwo, to 8/10 za wrażenia po filmie ;-)].

niedziela, 19 lutego 2012

Trzej muszkieterowie – „W” jak widowisko!

Trzej muszkieterowie – film będący instruktarzem, jak nakręcić produkcję spełniającą oczekiwania przeciętnego zjadacza chleba (ekhm oglądacza znaczy się). Jak przystało na film kostiumowy w pierwszej scenie należy pobieżnie przedstawić tło historyczne, zarzucić tytułami rozpoznawalnych postaci historycznych (kardynał Richelieu, król Henryk (nieistotne, który), królowa Anna). Następnie przedstawić muszkieterów. Kilka widowiskowych scenek,  zamaskowanych postaci (Tak buduje się napięcie?) pokonujących kilku wrogów i wtedy ukazujących twarze [Nie to pewnie tylko ja, ale w drugiej scenie jakby mnie ktoś kopnął nawiązaniem do Lorda Vadera z Gwiezdnych wojen]. Banalne zabiegi w postaci literalnych informacji: rok później, trzy dni później. Nie oszukujmy się. Raczej należy unikać tak banalnego informowania widza o przebiegu wydarzeń. Te szerokie panoramy na Paryż, te tłumy statystów (albo postaci wygenerowanych komputerowo who knows…?). Czyste przestronne komnaty Wersalu. Przestrzeń w tym filmie przypomina raczej tę baśniową niźli historycznie realną, zwłaszcza jeśli doda się do tego latające statki według projektu Leonarda Da Vinci (projektu wykradzionego z tajemnego skarbca w Wenecji, gdzie trzeba było unikająć kilku pułapek, włączywszy w to  tunel naszpikowany bronią palną w ścianach).  
Teoretycznie rzecz biorąc jeśli mamy film historyczny, to zbędne nam będą efekty specjalne rodem z filmów SF. Nic podobnego. Spektakularne wybuchy, buzująca woda, sceny walk  na szpady z efektami slow motion niczym ze starego dobrego Matrixa. Milla Jovovich na kamiennym posagu nieco roznegliżowana evil Lady włamująca się by wykraść naszyjnik królowej zabezpieczony tak, że nie powstydziliby się takich zabezpieczeń w biurach CIA. Pojedynek na dachu dwóch zażartych wrogów, do którego dochodzi w końcowych scenach.

W tym oto świecie nasi starzy znajomi Portos, Atos i Aramis. D`Artagnan pierwszego dnia wyzywa na pojedynek trzech muszkieterów (jeden pojedynek na godzinę). Niedorosły król Henryk -  zabawne nieporadne dziecko zainteresowane jedynie strojami (Co się teraz nosi zielony czy niebieski? Co Nosi Buckingham?) gdy przed jego nosem knują polityczną intrygę. Kardynał zły i manipulujący władcą. Niewinna śliczna, wierna królowa i jej równie urodziwa służka Constance, która jednym pocałunkiem potrafi przekonać muszkietera by wyruszył wykonać misję niemal niemożliwą. Zranione serce muszkietera i walka ku czci ojczyzny. Dialogi niezwykle wzniosłe i romantyczne:

Zawsześ taki zuchwal?
Tylko we wtorki i gdy patrzy piękna kobieta.
Więc uważasz, że jestem piękna?
Akurat mamy wtorek.

Historia muszkieterów i naszyjnika królowej Anny jest wszystkim znana. Jeśli nie z powieści Dumasa, to z niejednej z wcześniejszejszych ekranizacji (było ich już wiele). Cóż, dla wyznawców starych dobrych, muszkieterów ten film to z pewnością profanacja, kpina, żart naszpikowany efektami specjalnymi i serią nieprawdopodobnych wydarzeń, z historią o postaciach tak jednoznacznie czarno-białych, wybieloną postacią królowej, z uproszczonymi motywacjami postępowania wszystkich postaci. Film ten przypomina bajkę naszpikowaną akcją dla dziesięciolatków.
Jednak dla pragnących lekkiej rozrywki, to jest to 100 minut ciągłej akcji, w którym gra Milla Jovovich i Orlando Bloom.
Cóż mogę poradzić? W kategoriach czystej rozrywki 7/10. W kategoriach kunsztu aktorskiego, fabuły, prawdopodobieństwa, wierności powieści…lepiej nie wspominać. Niemniej polecam, obejrzane z przyjemnością bez minuty wiercenia się i znużenia. Ehhh te sentymenty. Kochamy oglądać wciąż to samo a hollywoodzcy producenci doskonale to wiedzą i zostawili sobie furtkę do nakręcenia kontynuacji.


Jeden za wszystkich.
Wszyscy za jednego!

piątek, 17 lutego 2012

Hugo i jego wynalazek - tegoroczne kino Oscarowe part 1

11 nominacji do Oskara. Reżyseria Martin Scorsese. Wielkie oczekiwania. Powinno powalić na kolana. I co, i co? i co?


Paryż, dworzec, ludzie śpieszący się na pociąg. Małe kawiarenki i drobne sklepiki. Starsza pani pijąca herbatę z pieskiem na kolanach, młoda urocza kwiaciarka, właściciel księgarni, zmęczony staruszek w sklepie z pamiątkami. Tam na górze ponad nimi wszystkimi mały chłopiec o imieniu Hugo nakręca zegary na dworcu. Mały, samotny chłopiec bez rodziców -  sierota. Tym złym jest nadzorca stacji kolejowej. Jeśli Hugo zostanie złapany, trafi do sierocińca. Zaś jedynym celem Hugo jest naprawienie tajemniczej maszyny, która mu pozostała po bliskich…



  
Pierwsze półgodziny myślę: o co tyle krzyku? Fakt: zdjęcia magiczne. Niesamowita panorama Paryża, ujęcia skomplikowanych mechanizmów, złocących się trybików. Niesamowicie niebieskie oczy głównego bohatera, którego nie sposób nie polubić. Wszystkie nominacje do Oskara, które uzyskał ten film (muzyka, scenografia, efekty specjalne, kostiumy, zdjęcia dźwięk, montaż, montaż dźwięku) składają się na swoistą kreację magii w tym świecie, choć wbrew pozorom przedstawiona w nim historia jest tak niezwykle prosta. Bez wzruszeń, bez niezapomnianych wrażeń w postaci jedynie standardowego 3D, dobre role Sachy Barona Cohena i  Bena Kingsley`a.  Historia stara jak świat: historia biednej sieroty, ale…Tak, zawsze musi być jakieś "ale".

W tym przypadku to „ale” pojawia się dopiero w połowie projekcji. Odpowiedź na pytanie, dlaczego ten film otrzymał również nominacje do Oskara za najlepszy film i dla najlepszego reżysera pada wkrótce po tym jak Hugo osiąga cel i naprawia maszynę...

Hugo i jego wynalazek to mały hołd złożony początkom kina. Akademia wyróżniła film, który zwraca się do początków kinematografii.
Magia, ale nie ta jak z Harrego Pottera, przygoda nie taka jak z książek o odkrywaniu skarbów, bez potworów.

Hugo to film o magii kina.

Za swoisty sentyment i piękną choć nieporywającą, nieco smutną historię jednak 8/10. Podobał mi się.

środa, 15 lutego 2012

Dług – polityka, polityka i przy okazji o zbieżności tytułów.

Biorąc pod uwagę ostatnio serię filmów, które obejrzałam można stwierdzić, że „utonęłam” w filmach politycznych. Obejrzałam Idy marcowe, z filmów, które kiedyś mi umknęły nadrobiłam Fair Game (Naomi Watts i Sean Penn. Dobre 7/10). Dziś padło na Dług. Nie daje to kolejnemu filmowi z serii równych szans. Kolejny film z serii jest pokrzywdzony moim lekkim znudzeniem i zmęczeniem tematem. Najrozsądniej byłoby „odpuścić” sobie teraz Dług.
Jednak tego nie zrobiłam, ponieważ film ten „ciągnie się” za mną od wakacji. Właśnie już mniej więcej w wakacje i tuż po nich zdarzało mi się usłyszeć pytanie: Czy jest Dług? Ten polski Dług? Nie, taki film amerykański. Aaa to nie, to nie wiem. Sprawdzę…Hmm. Wygląda na to, że to dopiero było w kinach i szybko z nich zniknęło.
Dziś natomiast mówiąc o tym filmie, muszę dodawać, że Dług to taki nowy film amerykański.

Ehh te zbieżności tytułów. Problem taki był z Mechanikiem jakiś czas temu. Otóż jest świetny film Mechanik z Christianem Balem z 2004 roku (Psychologiczny 8/10). Jest też film Mechanik: Prawo zemsty z Jasonem Stathamem z 2011 [Nie widziałam. Nie przepadam za Jansonem (Chyba najbardziej znany jest jako aktor z dwóch częsci Adrenaliny?), ale ponoć całkiem Ok. Jest też nowy film ze Stathamem i De Niro: Elita zabójców - to na pewno obejrzę, ale głównie ze wzgledu na De Niro].

Mając już za sobą ten przydługi wstęp nie mający zbyt wiele wspólnego z treścią filmu,  pozwolę sobie jeszcze nieco przedłużyć moment przejścia do sedna. Reżyserem Długu jest John Madden. John Madden wyreżyserował Zakochanego Szekspira!!! … i film Dowód z Gwyneth Paltrow i Anthonym Hopkinsem (Trochę podobne do Pięknego umysłu). W filmie Dług gra Sam Worthington (Starcie tytanów, Avatar!, Terminator: Ocalenie). Pomijając te „zmyłki” dotyczące tytułu, nazwisko Worthington i reżyser Zakochanego Szekspira są dla mnie wystarczającą rekomendacją do uważnego seansu Długu.

Dwóch agentów, jedna agentka. Wykonują misję, coś może pójść niezgodnie z planem. Wtedy trzeba działać inaczej. Porwali potwora, lekarza, chirurga z Brzezinki, który podczas wojny eksperymentował dla nazistów na ludzkim ciele. Zbrodniarza trzeba doprowadzić przed sąd. Gdy jednak coś pójdzie nie tak, trzeba kłamać, choć prawda będzie chciała wyjść na jaw…

Zaskakująco największą rolę do odegrania miała tutaj agentka. Dziwnie było zobaczyć Worthingtona nie w roli herosa, ale agenta specjalnego, samotnika wykonującego misję. Jakiś taki przeciętny mi się wydał. Jego postać osadzona w czasach realnych, historycznie bardziej współczesnych bez obnażonego torsu wydaje się tak przeciętna, że ginie w tłumie. Najważniejsze w tym filmie to nie zniechęcać się i dotrwać do polowy projekcji. Potem robi się ciekawiej i intrygująco. Film nawet nie aż tak politycznie zaangażowany, to bardziej walka charakterów trojga agentów. Bez rewalacji, ale dla samego obejrzenia Worthingtona w nieco innej od dotychczasowych jego ról i jednak całkiem ciekawej historii 7/10.


PS. Dług to adaptacja izraelskiego filmu pt. „Ha-Hov". Ehh ta amerykańska tendencja to kręcenia własnych wersji…

czwartek, 9 lutego 2012

Melancholia- L Jak Lars Von Trier i kino, które jednak gryzie

„6 i zważcie na to, że nigdy żadnemu filmowi nie dałem takiej oceny”

Powinno mi to wystarczyć, powinno. Pewnie obejrzałabym wcześniej gdyby ktoś mi powiedział,  że w tym filmie gra Alexander Skarsgard! (To by mi wystarczyło).
A i Kirsten Dunst , Kirsten też w tym gra.


„1 tylko za  Kirsten Dunst ;-)”*

Nie wiem, czy reżyser Lars von Trier, którego filmy znacznie się wyróżniają i jest to kino specyficzne, celowo do zagrania w swoim najnowszym filmie zatrudnił akurat TĘ dwójkę aktorów (Między innymi. Drugą główną rolę obok Dunst gra Charlotte Gainsbourg). Wybaczyć mi trzeba, ale umieszczanie w jednym filmie dwójki aktorów o proweniencji niezwykle wampirzej (Alexander to wiking-wampir z serialu True Blood, Kristen Steward zagrała wampirze dziecko w „kultowym” niemal wampiryzm filmie (Wywiad z wampirem) nasuwa mi pytanie: czy to zbieg okoliczności, czy ja jakiegoś głębszego wymiaru, nawiązania intertekstualnego w filmie nie wyłapałam? (No raczej nie, ale zobaczenie Skarsgarda i Dunst na początku filmu jako świeżo poślubionych sobie małżonków nieco wybiło mnie z odpowiedniego podejścia do filmu).

Dobrze jednak, odcinając się od całej zewnętrznej otoczki. Za wiele o filmach Von Triera jeszcze powiedzieć nie mogę (To był mój zaledwie „czwarty kontakt” po Antychryście, Szefie wszystkich szefów i Tańcząc w ciemnościach). Liczy się dzieło, liczy się film. Fabuła właściwie jest prosta i właściwie nie ma większego sensu. Przed seansem towarzyszył mi głownie lęk, czy zrozumiem, to dzieło.

Ruchoma pseudoamatorska kamera (Męcząca kamera. Tak, mecząca dla mnie - popkulturowego pożeracza wszystkiego co tandetną amerykańską kinematografią stylu zerowego jest). Tak, to już było. Nauczona nikłym doświadczeniem wiedziałam, że nie należy się zrażać. Relacje rodzinne - to chyba jeden z tematów podejmowanych przez Triera. Rozdział pierwszy: Ślub i wesele. Czego o ludziach, co zauważyć można, co wywnioskować obserwując uczestników przyjęcia. Początek to psychologiczny obraz rodziny. Melancholia Panny młodej? Melancholia to też nazwa planety, która zbliża się do Ziemi. Film rozpoczyna się na weselu, co było dalej, sensu nie ma opisywać. W przypadku tego typu kina, fabuła raczej stanowi element drugorzędny, stanowi jedynie medium za pomocą którego przekazywany jest „głębszy sens”.

Pisać więc będę o sensie, wrażeniu, nie o dalszej fabule. Muzyka w tym filmie jest, co więcej: jest istotna. Tym, co zapamiętam z tego filmu właśnie będzie ta melancholijna, snująca niepewność? roztargnienie? cierpienie? MUZYKA. Jednak musiałabym się wykazać wnikliwą znajomością malarstwa i symboliki by wszystko właściwie "ogarnąć", bo ja prawdziwego sensu chyba nie pojęłam. Co więc przeciętny widz może z tego filmu „wyciągnąć”? Poczucie leku, tak tematem filmu na pewno miedzy innymi jest ludzki lek, bezsens i relacje między ludzkie, obraz depresji, pesymizmu?


Nikt nie odgadł liczby fasolek w butelce.
Ja wiem, a gdy mówię, że jesteśmy sami, to znaczy, że jesteśmy. Życie istnieje tylko na Ziemi i to już niedługo.

Daltego też  po obejrzeniu Melancholii czuję się jak laik, który nie potrafi dostrzec, zrozumieć wnikliwego przesłania, z jakim chciał dotrzeć do odbiorcy von Trier. Doczekać się nie mogę gdy będę mogła zapytać mojego osobistego specjalistę od kina ambitnego, co tak naprawdę miałam zrozumieć z Melancholii. Tym razem powstrzymam się od oceny…

* Cytaty niedosłowne, sporo czasu minęło od momentu ukazania sie tego filmu na DVD, piszę z pamięci oddając generalny sens.

wtorek, 7 lutego 2012

Idy marcowe - i ty Brutusie przeciwko mnie?

§        Ten film jest słaby, ile już takich filmów nakręcili o polityce w US?
§        "Idy marcowe" godne polecenia :)

Film w reżyserii George` Clooney`a, według scenariusza George`a (wraz z Greantem Heslov`em i Beau Williomem) produkcji George`a Clooney`a  i z Georgem Clooney`em (w roli drugoplanowej).
Dużo tego Georga.  Ponadto film otrzymał nominację do Oscara za najlepszy scenariusz adoptowany. Został nagrodzony Złotym Globem w kategorii: najlepszy dramat, najlepszy aktor w dramacie (Rayan Gosling), najlepszy reżyser (George Clooney), najlepszy scenariusz.

No cóż, nic tak nie skłania do obejrzenia filmu jak sprzeczne opinie w celu wyrobienia sobie własnej, nagrody lub zewnętrzne naciski (nooo musisz to obejrzeć).

Zasiadłam więc do Id marcowych. Co wydarzyło się w Idy Marcowe 44 p.n.e.? Zasztyletowano Juliusza Cezara. Zdradzony przez swoich najbliższych współpracowników.  Polityka bywa bezwzględna. Była przed ponad dwoma tysiącami lat. Jest taka teraz. Dziś również popełnia się zabójstwa – zabójstwa polityczne, medialne, dziś gry polityczne są równie bezwzględne.
Idy marcowe w reżyserii Georga Clooney`a to film polityczny. Pokazujący grę, właśnie grę – to właśnie słowo nieustannie przemykało mi przez głowę podczas seansu. Czy w kampaniach wyborczych chodzi o ideały? Program wyborczy? Nie, chodzi o poparcie odpowiednich ludzi. O to poparcie, PR, o pozory. Nad przebiegiem kampanii pracują współpracownicy gubernatora (George Clooney), który kandyduje o fotel prezydenta. Jednym z tych współpracowników był Stephen (Rayan Gosling) świetny PR-owiec, 30-latek, który stał się ofiarą politycznej gry „starszych” kolegów. No może nie do końca ofiarą…

Prawdą jest, że filmów o skandalach  i gierkach politycznych, kampaniach wyborczych w USA jest wiele [Ok, może na zawołanie nie wymienię wielu tytułów (Hmmm W, Frost/Nixon, Ukryta Strategia, Królowa, Stan gry, Obywatel Milk), ale powiedzmy, że to nie jest mój konik]. Jednak Idy marcowe to film dobry, z dobrą obsadą (Nooo George Clooney i Rayan Gosling!). Oglądałam z zainteresowaniem od początku do końca. Bardzo dobre zakończenie, w sumie 8/10. Polecam!

Jak ona to robi? – Ona jest żonglerem!

Sarah Jessica Parker wieczny singiel z Sexu w wielkim mieście w roli niezwykle zapracowanej matki. Kate jest żoną, matką dwójki dzieci i bizneswoman. Jak to wszystko pogodzić? Jak przygotować przyjęcie urodzinowe dla córki (Balony, ciasto, piniata) zanieść na aukcję ciasto domowej roboty i przygotować niezwykle ważny projekt funduszu inwestycyjnego w pracy (Wykresy, raporty, liczby, ciągłe delegacje i spotkania biznesowe). Jak? Kate to robi. Kate żongluje. Sekret tkwi w tym, by ciągle wszystko podrzucać i …robić listy. Wiecie, czemu matki nie mogą spać? Robią listy rzeczy do zrobienia. Ona jest idealną matką i odnoszącą sukcesy w firmie kobietą. Czy będąc żoną, matką i kobietą pracującą można mieć wszystko? O tym jest właśnie ten film, o trudach, i przeciwnościach z jakimi musi zmierzyć się Kate (i pokusą w postaci Pierce`a Brosnana w postaci partnera biznesowego).

Jak ona to robi to 85 min ciepłej, napawającej optymizmem lekkiej komedii obyczajowej. Sarah Jessica Parker biega ciągle roztrzepana z włosami w nieładzie, wciąż się uśmiecha i jest naładowana pozytywną energią niczym lampka choinkowa i wciąż mówi „dziękuję”. To jest ok, tego się spodziewałam. Lubię w filmach te bezpośrednie zwroty do widza. Tzw. zatrzymanie klatki, i wyjście nieco do przodu przez postać w filmie. Kiedy Kate wpada spóźniona do biura i szef pyta się, czy jest spóźniona bohaterka zwraca się do widza i mówi: W tym momencie mam dwa wyjścia: wymówki używane przez mężczyzn jak korki, brak zasilania elektrycznego, akumulator, lub (i tu wraca na swoje miejsce przy szefie) i odpowiada: Mammografia. Takich bezpośrednich wyznań i dzielenia się z widzem swoimi spostrzeżeniami przez bohaterów jest więcej. Jak w wywiadach i dokumentach (Tego typu zabieg był stosowany w Kobiety pragną bardziej, Niani w Nowym Yorku, Woody Allen też robi to w niektórych swoich filmach). Współpracownica Kate o swojej ciąży: Bycie w ciąży wcale nie jest fajne. Ma się wrażenie, że to pomyłka. Ale wiele ludzi ma dzieci przez pomyłkę. Może, może moje dziecko będzie jak Justin Bieber. On na początku też był pomyłką. A teraz jest| miliarderem.
I wiele, wiele innych tego typu zabawnych kwestii. 7/10 na lekki wieczór przed TV. Polecam.

niedziela, 5 lutego 2012

Niebezpieczna metoda – psychoanaliza jako tło romansu i relacji Junga z Freudem

Niebezpieczna metoda w reżyserii Davida Cronenberga to wybiórcza biografia Karola Gustawa Junga (Michael Fassbinder). Poznajemy doktora, gdy trafia do niego nowa pacjentka Sabina Spielrain (Keira Knightley). Jung postanawia leczyć ją nową metodą, metodą rozmowy (psychoanalizy) profesora Zygmunta Freuda (W tej roli Viggo Mortensen – Aragorn z Władcy Pierścieni!). Między Jungiem a Sabiną rodzi się przyjaźń, współpraca naukowa i nawiązuje romans.
Film to właściwie wybiórczy zapis relacji pomiędzy trojgiem bohaterów. Raczej chłodny obraz dysput psychologicznych między Jungiem a Freudem, ich przyjaźni i niemożności dojścia do porozumienia (Oparty głownie na korespondencji i rozmowach w gabinetach obu panów). To prezentacja rozwoju relacji pomiędzy żonatym Jungiem a Sabiną.
Wszystko to jednak jest prezentowane w niezwykle rzeczowy, uporządkowany sposób. Poszczególne wydarzenia przedstawione w filmie dzielą lata. To jedynie wyrywki z biografii psychologów. Niewielkie skrawki metod przez nich stosowanych (Początkowa prezentacja metody skojarzeń, wiązanie przez Freuda wszystkiego z seksualnością, zainteresowanie Junga religią, podróż do Ameryki).

Interesujące, jedynie interesujące. Keira na początku pokazała nieco inną, emocjonalną szaloną twarz pacjentki (dobry poczatek filmu), później jak zwykle przybrała nijaką postawę nieco chłodnej damy w kostiumie z epoki. Role Mortensena i Fassbindera poprawne, dobrze zagrane dysputy naukowe, jednak ni to żal związany z zerwaniem stosunków naukowców, ni ich wspólne rozważania, nie porywały. Zabrakło napięcia. Jedynym nieco „żywszym” wątkiem była wizyta u Junga dr Ottona Grossa (Vincent Cassel) i jego hedonistyczne podejście do życia, przeciw któremu wzbraniał się Jung a któremu ostatecznie uległ.
Film niestety nie był odkrywczy. Ciekawy mógł być romans Junga z pacjentką i była to jedyna nowość, przynajmniej dla mnie zaprezentowana w tym filmie. Myślę, że dla przeciętnego odbiorcy stwierdzenia padające w tym filmie dotyczące tłumionych popędów, tłumaczenia przez Freuda większości symboli sennych jako odniesień do libido pokrywają się z przeciętnym kojarzeniem freudowskiej psychoanalizy. Terminy takie jak ego, nerwica, wyparcie, tłumienie pojawiają się w sposób szczątkowy. Podobnie mają się relacje obu psychiatrów. Wiadomo (w sensie dla kogoś, kto kiedykolwiek zetknął się z podstawami psychoanalizy i teorii Freuda i Junga), że Jung był „uczniem” Freuda, wiadomo, że się z nim nie zgadzał. Wiadomo też, że Jung był twórcą teorii archetypów, o czym, nie ma mowy nawet w tzw. epilogu, kiedy to na ekranie pojawiają się informacje, jakie były dalsze losy bohaterów.
Niebezpieczna metoda? Nie, raczej wybiórczy zapis wydarzeń z życia Junga. Nieco rozczarowana. Może dlatego, że słowo „niebezpieczny” z tytułu zasugerowało mi szokujące sceny, działania, emocje. Tu były chwilami zgrabnie napisane dialogi. 7/10 Nieco na wyrost, głównie za to, że ciekawił mnie ten temat.

środa, 1 lutego 2012

Film na Walentynki poproszę

[Lista zaktualizowana Walentynki 2015]

Ah dzień świętego Walentego!

Jak to jedna z bohaterek Seksu w wielkim mieście, siedząc z najlepszą przyjaciółką w restauracji przystrojonej w kolorowe serpentyny, gdzie w tle leci muzyka jakże romantyczna, w tym oto specjalnym dniu zwątpiła:

Wydaje mi się, czy Walenty jedzie w tym roku na sterydach?

Na to przyjaciółka odpowiada:

Rok temu było podobnie, ale w tym, zmieniłyśmy drużynę.

No nie bądźmy ironiczni. Właściwie to ja nie będę aż tak ironiczna. To, że niektórym nie dane jest poddawanie się różowo-cukierkowej manii, nie oznacza, że da się uniknąć tego szaleństwa w naszym otoczeniu. Panowie przejęci w ostatniej chwili będą kupować swym wybrankom kwiaty i czekoladki tudzież misie i breloczki z serduszkiem łamanym na pół. Panie natomiast będą tego oczekiwać i biedny ten, który nie spełni oczekiwań swej ukochanej w tym magicznym dniu.

Dość ironii. Nieco empatii. Dla tych, którzy planują spędzić ten dzień nie w restauracjach przy lampce wina, lecz w zaciszu swych mieszkań przed kinem domowym, oto i lista filmów w których MIŁOŚĆ się objawia, na różny, co prawda, sposób…




Idąc od najnowszych miłosnych produkcji ku tym starszym...



  • KOMEDIE ROMANTYCZNE

Słowo na M



Kto by się spodziewał, ze Daniel Radclife może zagrać w tak optymistycznym filmie. Scenariusz banalny, ale dialogi świetne. Warto, film, który znalazł się na mojej liście top 2014 roku. 8/10 obejrzałabym jeszcze raz.

Two Night Stand



Kiedy nie ma się wyjścia i jest się uwięzionym w mieszkaniu z nowo poznanym chłopakiem/dziewczyną trzeba zacząć rozmawiać, a gdy rozmawia sie zbyt długo zaczyna się być bardzo szczerym. Film z Milesem Tellere, którego po jego wystepie w Whiplash warto "śledzić" 7/10

Czas na miłość


Najnowszy film Richarda Curtisa (To właśnie miłość, Cztery wesela i pogrzeb, Dziennik Bridget Jones). Wspaniała optymistyczna historia 9/10




Jeszcze dłuższe zaręczyny


Film z serii, a co jak już on padnie przed nią na kolana, a ona powie tak?  Potem niekoniecznie jest żyli długo i szczęśliwie...Bohaterom tego filmu jakoś ciągle nie po drodze żeby zorganizować ślub i  to odkładają  (Dobry watek z pączkami). 7/10

Myśl jak facet


Lekkie, zabawne. W film z serii poradnikowych. Bohaterki korzystają z książki  w której opisano jak zdobyć i utrzymać przy sobie faceta. Mężczyźni podzieleni są na kilka typów (maminsynek, wieczny marzyciel, kobieciarz itd) oraz opisane są sposoby jak usidlić każdego z nich. Do obejrzenia we dwoje 7/10



Jak upolować faceta



Ten film właściwie nie odpowiada na to pytanie drogie panie. bardziej to sensacja o łowczyni głów, niźli romans. Za dużo biegania i strzelania, za mało uwodzenia. Słabe. 5/10

Odrobina nieba



Szczerze? Takie sobie. Początek udany, ale choroba bohaterki i jej zmaganie się z nią przyćmiewa romansowy watek. 4/10. Wolę Kate Hudson wesołą i uśmiechniętą.


Jak ona to robi?


Z serii jak mieć ciastko i zjeść ciastko, czyli jak być idealną matką, żoną i bizneswoman. Trzeba żonglować. Lekkie, pozytywne i zabawne 7/10


Ilu miałaś facetów?


Dobre, zabawne, naiwne. Nie ma to jak porady wyczytane w Cosmopolitan. Drogie panie mamy ledwie 20 szans na poznanie tego jedynego. 7/10


Wspaniała


Komedia romantyczna od A do Z, która jednocześnie kpi ze schematu i do bólu go powiela. Mila Kunis i Justin Timberlake. Więcej o tym filmie tutaj. Bardzo dobry. 8/10

To Tylko seks




Cukierkowa komedia romantyczna w wydaniu francuskim ze wspaniałym klimatem, nie do końca historia stricte miłosna, ale cóż Francuzi kręcą komedie w wyjątkowym stylu. Polecam 9/10.

Kocha, lubi, szanuje



Rayan Gosling, Emma Stone, Steve Carrel, Julianne Moore. Lekkie, bardziej komediowe niż romansowe. Przyjemne i z dawką dobrego humoru. Więcej tutaj. 9/10

Miłość i inne używki



Anne Hathaway. Wesoło i lekko na początku, smutniej pod koniec, ale wszystko zakończone w iście hollywoodzkim stylu. Można obejrzeć.Więcej tutaj. 7/10

Sex Story



Ciacho w postaci Asthona Kutchera i słodka Natalie Portman. Przykład ostatniego trendu podejmowanego w amerykańskich filmach: friends with benefits. Średnie, ale obejrzeć można. 5/10
Tak to się teraz robi


Jennifer Aniston ma dziecko z probówki a jej przyjaciel nie potrafi wyznać swoich prawdziwych uczuć. Średnie. 6/10

Stosunki między miastowe



Miłość na odległość też bywa zabawna. Drew Berrymore In love. Czatowanie i rozmowy telefoniczne, przyciąganie się ciała do ciała po rozłące. Zabawne, kilka scen prześmiesznych. 7/10

Pewnego razu w Rzymie



Nie ma to jak miłość na starym kontynencie. Nie ma to jak magiczne zaklęcie, które sprawia, że 4 mężczyzn na raz wyznaje ślicznej blondynce miłość. Cóż jednak po zaklęciu, jeśli chce się prawdziwej miłości. Proste, przewidywalne. Do obejrzenia. 6/10

Narzeczony mimo woli



Udany duet Rayana Reynoldsa i Sandry Bullock. Film z serii, on jej nie, ona jego też nie, jednak skazani na siebie lepiej się poznają. 8/10

Brzydka prawda



Nikt nie lubi, jak mu się mówi prawdę w oczy. Jeśli jednak jest to Gerard Butler, a ów białogłową jest Kathriene Heigl, to dobra zabawa gwarantowana (zwłaszcza specjalna bielizna i lot balonem). 8/10

Dzień dobry TV



Miłość w tle telewizji śniadaniowej. Ona była zajęta, nie chciała się wiązać. Lepsze role drugoplanowe, ale lekki i momentami zabawny dzięki Harrisonowi Fordowi i Diane Keaton. 5/10

Żona na niby



Ponownie motyw miłostki, która rozwija się przypadkiem, gdy Jennifer Aniston skazana na towarzystwo Adama Sandlera lepiej poznaje swojego szefa. Tendencja zwyżkowa Sandlera. Dobre. Więcej tutaj. 7/10

Kobiety pragną bardziej



Żadna to tajemnica, ale film pokazuje kilka historii, gdzie miłość kilka ma twarzy. Ponadto świetny przykład babskiego nadmiernego analizowania i …końcowe usatysfakcjonowanie żeńskiej części publiczności. Gwiazdroska obsada. 9/10

To skomplikowane



Miłość po 40, albo 50, też bywa zabawna. Zwłaszcza z taką obsadą. Meryl Streep, Alec Baldwen i Steve Martin. Kilka scen, że boki zrywać! 8/10

Przypadkowy mąż



Uma Thurman i Jerrfey Dean Morgan. Skazani na siebie w wyniku głupiego żartu. Colin Firth w roli angielskiego sztywniaka wciąż uroczy. 8/10

Prosto w serce



Mój ulubiony duet: Hugh Grant i Drew Berrymore. Miłość zawarta w słowach wspólnie ułożonej piosenki. 8/10

Pożyczony narzeczony



Jeśli jesteś zadurzona w narzeczonym swej przyjaciółki, to nie wyznawaj mu miłości w przededniu ich ślubu! Nie pożądaj faceta bliźniej swej. Więcej tutaj 6/10

Jeśli już mowa o Kate Hudson, ze starszych ale i dobrych: Jak stracić chłopaka w 10 dni z Matthew McConugheyem.

Jeśli już mówić o Matthew to można też obejrzeć: Duchy moich byłych.

Plan B



Jennifer Lopez zakochana i w ciąży. Trzeba mieć plan zapasowy, kiedy ten jedyny nie pojawi się w porę...7/10

Jeśli już o niej mowa, to jeszcze, ze starych, ale wciąż pozytywnie cukierkowych: Pokojówka na Manhattanie i Powiedz Tak.

A właśnie że tak!



Zatroskana mama postanawia zadbać o życie uczuciowe córki, a wszystko i tak potoczy się po swojemu. Dobra rola Diane Keaton. 7/10

Za jakie grzechy


Renee Zellweger odnajduje miłość w zaspach śnieżnych. Renee ciapowata nieco jak w Bridget, taką ją lubię. 7/10

Moja dziewczyna wychodzi za mąż


Z serii jak by tu powstrzymać pewien ślub, ponieważ kocha się swojego przyjaciela. 8/10. Film bardzo podobny do Mój chłopak się żeni.

27 sukienek 


Wiecznie druhna, nigdy panna młoda. To może frustrować. jednak i na taką wieczna pannę przychodzi pora...7/10


Życie od kuchni


Miłość w kuchni podczas gotowania z udziałem Katherine Zeta-Jones. Przez żołądek do serca...8/10

And  last but not least...

Walentynki


Amerykanie mają film na każde święto, wiec można też obejrzeć w dniu zakochanych film opowiadający kilka miłosnych historii. W obsadzie same gwiazdy. Do obejrzenia. 5/10


  • KLASYKA KATEGORII

Kiedy Harry poznał Sally


Klasyka komedii romantycznej według scenariusza Nory Ephron, której wszystkie inne filmy polecam.(Bezsenność w Seattle, Masz wiadomość). Film z świetnymi dialogami o relacjach damsko-męskich. 9/10





Jeśli miłości w tym dniu bardziej melodramatycznej byście chcieli, w tonie nieco bardziej smutnym, ale i może prawdziwszym?

Gwiazd naszych wina



Miłość w wersji nastoletniej. Trzeba obejrzeć. Smutna historia, świetnie zagrana 8,5/10

Cudowanie tu i teraz


Zwykła historia nastolatków. Proste, calkiem realistyczne. Warto dla wchodzących gwiazd młodego pokolenia. Do obejrzenia 6/10

Zostań jeśli kochasz


Chłopak poznaje dziewczynę, są razem, szczęśliwi. Coś się psuje, chłopak zostawi dziewczynę. Dobre konstrukcyjnie, aktorsko ok. 7,5/10


Zimowa opowieść




Film z potencjałem i kilkoma obiecującymi scenami, w którym widać, że podczas ekranizacji książki coś poszło nie tak. Do obejrzenia dla samej "sceny poznania" 6/10

Dla ciebie wszystko (The best of me)




Najnowsza ekranizacja powieści Sparksa 7/10. Początek trochę toporny i przewidywalny momentami, koniec podobnie, ale jednak smutne i lekko chwyta za serce.


Save Heaven (Bezpieczna przystań)



Ekranizacja powieści Sparksa, podobna do reszty, ale romans to romans.6/10


Szczęściarz



Ekranizacja kolejnej powieści Sparksa (To ten autor od Pamiętnika, Nocy w Rodanthe, Listu w butelce, Wciąż ją kocham - wszystkie dobre). 6/10 ponieważ Zack Efron wydał mi  się wciąż zbyt młody i nie pasował mi do roli amanta.

Miłość bez końca



Słabiutki romans nastolatków. Fabuła strasznie banalna i przewidywalna. Piękni niewinni i nudni 4/10.

I że cie nie opuszczę



Do obejrzenia obowiązkowo. Jak ma być łzawo, romantycznie i ckliwie, ale w dobrym wydaniu,  to jest to film godny polecenia.  8/10

Tak trochę offtopic: po czym poznać filmowy romans? Na plakacie pokazana jest z profilu obejmująca się para...

Przepis na miłość



Miłość ludzi nieśmiałych. Urocza francuska komedia w stylu Amelii. To polecam 8/10

Jeden dzień


Smutna historia o mijaniu się. Można przez całe życie kochać kogoś, ale nie móc trafić w odpowiedni moment? Na podstawie książki Davida Nichollsa Jeden dzień 7/10


Ciekawy przypadek Benjamina Buttona



Ile trzeba czekać, aby spotkać się z drugą polówką w odpowiednim momencie. Brad Pitt w niezwykłej historii życia Benjamina Buttona, który urodził się jako starzec i im starszy był, tym młodszy się stawał.Wspaniały 9/10

Woda dla słoni



Reese Witherspoon i Robert Pattison w historii rozgywającej się w cyrkowym środowisku. Melodramat jak się patrzy. Więcej tutaj. 8/10

Pamiętnik


Film z serii, jak to? Jak można było nie obejrzeć Pamiętnika? Polecane setki razy. Film z Rayanem Goslingiem. Nikt rozczarowany nie był. 8/10

Zaklęci w czasie



Mijając się przez całe życie, jednocześnie przyciągani przez przeznaczenie. Jak to jest przenosić się w czasie wbrew własnej woli. Jak to jest być z kimś, kto nagle może zniknąć? Bardzo dobre. 9/10

Jedz módl się, kochaj



Jeśli kobieta jest nieszczęśliwa, pewnego dnia ma prawo rzucić wszystko i wyjechać. Może medytować w Indiach, jeść we Włoszech i kochać na Bali. 8/10


Sekretarka 


Dla osób nie mogących się doczekać ekranizacji Pięćdziesięciu twarzy Gray`a (premiera w walentynki 2015) przedsmak w postaci Sekretarki gdzie temat Sadomaso potraktowany został mniej romantycznie. 9/10



Zakochany Nowy York


Kilka prostych miłosnych historii. Miłość bardziej prozaiczna. 7/10




 Love is In the air, loooveee is In the air….


Ps. 

Rok 2012: Co prawda pojawi się kilka komedyjek (w tym jedna z Kate Hudson). Jednak luty to również miesiąc rozdania Oscarów. Ja, jeśli już to proponuję, film, dający gwarancję dobrego kina tj. Mój tydzień z Marilyn, Żelazną damę, Hugo i jego wynalazek.

Rok 2013: Przyglądam się kinowemu repertuarowi i właściwie jestem rozczarowana. Żadnej tkliwej amerykańskiej komedii romantycznej?
Albo kino Oscarowe (Polecam Nędzników, Życie PI, Django, Lincolna można sobie odpuścić) ewentualnie historia dwojga pokręconych ludzi Poradnik pozytywnego myślenia albo Szklana Pułapka 5! i Jaś i Małgosia w wersji bojowej (Hansel i Gretel: łowcy czarownic) lub początek kolejnej serii opartej na książkach dla nastolatek Piękne istoty.

Rok 2014: W tym roku dystrybutorzy nie rozczarowują aż tak. Nie ma niestety typowej komedii romantycznej, ale na ekranie w Walentynki pojawi się iście romansowy film Miłość bez końca, smutna historia Zimowa opowieść (z Colinem Farrellem). Z nieszablonowych opowieści jednak chyba bardziej warto wybrać się na nominowany do Oscara film Ona.

Rok 2015: Ale to będą Walentynki. Kina będą pękać w szwach, rezerwacje trzeba będzie robić z dużym wyprzedzeniem (już  pełne sale, a jest ponad ponad pięć seansów dziennie). Do kin wejdzie Pięćdziesiąt twarzy Graya. Film, na którego premierę czekają rzesze gospodyń domowych. Nie można przegapić. I nie ma sensu się wypierać, obejrzę (guilty pleasure, cóż poradzić). 

Jednak jako alternatywę można wybrać i tu zdecydowanie warto, dla samej obsady, ale i baśniowego tematu: Tajemnice lasu (must see lutego). Żeby tego było mało zapowiada się bardzo dobrze i film ten można potraktować w klimacie bardziej dla niego niż dla niej: Kinksmen: Tajne służby (tajni agenci i Colin Firth w roli głównej). 
Ja w tym roku w walentynkowy weekend nie wychodzę chyba z kina...

Oczywiście można również nadrobić kino Oscarowe i tu obowiązkowo: Birdman, Gra Tajemnic i Teoria Wszystkiego.